Op de opleiding doet ze het super goed. Weet wat er van haar verwacht wordt en leert snel. In de praktijk idemdito. Afgelopen maandag gingen we weer naar onze client. Daar de bevestigde oefeningen gedaan, zoals op een kussen op schoot en dan voertjes geven terwijl ze rustig blijft en afwacht. Vervolgens voertjes verstoppen op de diverse plaatsen bij de client en Lotje rust laten zoeken.
Mooi is te zien hoe Lotje contact met mij zoekt op het moment dat de meneer haar wat hardhandiger aait op de snuit; ze verroert verder geen vin.
Ook is mooi te zien dat wanneer de client onrustig is en ook onrustig aait, Lotje ook onrustiger is en meer beweegt op het kussen (of ben ik misschien onrustig??).
Een andere oefening die we gedaan hebben is op bed. Lotje op het voeteneind laten liggen en tijgerent naar de man gaat om daar rustig aan zijn zij te gaan liggen terwijl ze geaaid wordt en af en toe voertjes krijgt. De meneer vindt dit een prettige houding, omdat hij Lotje dan goed aan kan kijken. Voor mij is het dan nog even zoeken, want waar zit ik het beste om goed contact met Lotje te kunnen houden en waar zit de begeleidster die goed contact met meneer moet houden?
En zo kunnen we meer, b.v. met diverse vormen van apporteren.
Maandag wel een mijlpaal bereikt in de korte nog opleiding van Lotje. De client was drie jaar niet buiten geweest. Praat nooit en roept alleen maar 'aie' ( Zeeuws voor pijn). Sinds we bezig zijn komen er al meer woorden weer uit en geeft hij meer zijn behoefte aan.
Het eerste jaar van de opleiding staat de hond centraal en is er nog geen behandeldoel, maar duidelijk is al wel dat er een effect is bij de client en ook een nawerking van dit effect als de hond weer weg is. Onze meneer is bijvoorbeeld een paar uur nadien veel rustiger, daar waar hij anders onrustig door de woning loopt en op diverse bedden gaat liggen, blijft hij nu aan tafel zitten met de andere mensen.
Oh ja de mijlpaal van maandag; Lotje is uitgelaten door onze meneer. Twee riempjes eraan en naar buiten een rondje rond de woning. Toen we weer naar binnen wilden gaan (het leek ons al te ver) zei meneer ' nog rechtdoor' om vervolgens aan te geven wanneer hij weer terug wou. Onderweg stopte hij een aantal keren om Lotje even bemoedigent te aaien. Lotje die normaal gesproken best aan de riem durft te trekken, zette geen pas te snel. Ik had totaal geen druk op mijn lijn. Ze was echt aan het werk.
Zo gaan we wekelijks een stap vooruit. Vrijdags naar de opleiding bij Tine in Arendonk en maandags naar onze client. Het is genieten.
Nu iets anders. Voor ons nest is het dit jaar nog geen jonge hondendag, maar Hans (baasje van Duco en Loebas) had het voorstel om met alle pups af te spreken op de HCN dag 17 september in Apeldoorn. Het lijkt mij ontzettend leuk en ben benieuwd wat de andere baasjes ervan vinden. Ik ga me in iedergeval opgeven en kom met Luna en Lotje. Ook weet ik dat Leintje (nu Charlotte) uit Vrouwenpolder komt. Het paarse hondje in het nest.
Afgelopen wekend de eerste stamboom weg gebracht hier in Zeeland, in Vrouwenpolder dus. Wat een leuke ontmoeting. Zusje Charlotte is een heel zachtaardige bescheiden Hovawart die leeft in het paradijs samen met een Sint Bernard, Zwitserse Senner op leeftijd en een kruising Bouvier/Hollandse herder, ook op leeftijd. Een uitgestrekt landgoed Twistvliet in Vrouwenpolder. Ze loopt nooit aan de lijn en luistert subliem. Ondernemend ook, want wat de kat kan kan Charlotte ook. Zo kroop ze door het raam op de eerste verdieping op het dak en sprong vervolgens naar beneden in een grote buxus. Alles liep goed af. En de baasjes maar mopperen dat iemand de deur niet goed afgesloten had ;).
Zoeken jullie nog een leuk vakantieadres met hond, dan is dit zeker aan te bevelen.
Lotje en Luna poseren
Loebas en Duco in actie
hernieuwde kennismaking tussen Lotje en Leintje (Charlotte). Reken maar dat ze het nog wisten. Alleen maar oog voor elkaar.
Oké denkt Lotje, 'doe je ding'.
